Svári...og þér er illt í kjálkanum

Hér sit ég og skrifa, hlusta og horfi. Það er greinilega allt á fullu hjá mér.

Ég var svo heppinn að finna aftur Nonna og Manna spólurnar mínar. Ég dýrka þessa þætti og get horft á þá endalaust. Haraldur Helgason var alltaf mín hetja, hann átti meðal annars þessi fleygu orð: "Ég olli ekki dauða neins, en ég vildi geta sagt það sama um Magnús Hansson". Þetta var rosalega töff, Nonni og Manni týndir út á sjó, Magnús að reyna að ná í Sigríði móður Nonna og Manna og Haraldur nælir sér í flækingshest. Það merkilega við þetta allt saman er að ég hef ekki séð alla þættina í þáttaröðinni. Jú, þeir eru 6 talsins en ég hef bara séð 5, þ.e. þætti 2 til og með 6 aldrei þátt númer 1. Ég vissi sem sagt aldrei hvað var rétt í þessu máli, þ.e. hvort Harldur hafi ekki örugglega verið saklaus, jú maður gerði nú ráð fyrir því...."Það skammar mig enginn eins og hund Magnús, enginn!" Mér fannst þessi maður mjög töff að .þora að segja þetta.
Ég sá Nonna a.ka. Garðar Thor Cortes í fyrsta sinn í eigin presónu fyrir nokkrum vikum. Þá var hann að horfa á Aron stjórna kórnum sínum. Ég var næstum búinn að ganga til hans og biðja um eiginhandaráritun, en ég þorði því ekki. Sé eftir því núna...Nonni var hetjan mín, langar að spjalla við hann, Lifi ennþá í voninni.....

jÚjÚ...það var gaman í gær. Partý hjá Daða, svo gengum við Jón í áttina að íþróttahúsinu þar sem fjörið beið. Okkur langaði bara að kíkja á ballið þar sem við fengum miða, bjuggumst ekki við miklu og gerðum bara ráð fyrir fullu fullorðnu fólki....
Ég var ekki fyrr kominn inn er ég rakst á Gunna Gunn, frænda og handboltamann með Víking til margra ára. Við spjölluðum svolítið saman en svo skildust leiðir, við Jón á dansgólfið en Gunni heim. Þegar við gengum inn í salinn, þá blasti við okkur ótrúleg sjón, sem er ný fyrir mér. Fullorðið fólk að dansa og syngja eins og krakkar á menntaskólaböllum, sem me´r finnst frábært. Gaman að þeir fullorðnu finni barnið í sér og syngi hástöfum. Við Jón stilltum okkur upp við barinn og könnuðum stöðuna. Ákváðum að bíða um stund á meðan hljómsveitin var í pásu. Svo byrjaði bandið og við jón létum til skara skríða. Manni leið eins og í útlöndum, þekkir engann og þorir að gera hvað sem er. Við dönsuðum lengi uns við sáum hóp af stúlkum sem virtust vera á okkar reki, að við héldum. Við fórum inn í danshringinn til þeirra og dönsuðum við þær fjórar. Rosalega gaman allt saman, við jón og 4 stelpur sem við þekktum ekki neitt.
Svo var ballið búið...EN!
Auðvitað fóru stelpurnar að spjalla við okkur, þær voru frá Akureyri og töluðu allar svo fallega og hreina norðlensku. jón hélt uppi samræðunum á meðan ég reyndi að verjast öllum þeim bröndurum sem á okkur var skotið. Jú, þetta voru ekki mjög venjulegir brandarar, jú, þær gerðu grín að okkur vegna þess hve ungir við vorum. Kom soldið á óvart, en svo komumst við að því að þær voru flestar 27-28 ára. En allt gaman...svo ákváðum við að skreppa í bæinn, en bara stutt. Við tókum bíl öll saman, og svo skildust leiðir...svona næstum. Mig langaði heim, en jommi vildi tala meira við líffræðinginn í stelpuhópnum. Svo komumst við að því að hún bjó æa Tunguvegi, rétt hjá okkur jomma.
Leigubíll kom...ég ætlaði að fara að segja við hann...beint í fossvoginn, en þá varð jommi fyrri til og sagpi "Rauðagerði 36", nokkuð töff.
Svo fór ég heim að sofa, frábært kvöld í alla staði. Við Jón vorum á ballinu til enda á meðan allir fótboltanesgaurarnir fóru fljótlega heim.

Jæja...later lads

kveðja Drekinn